Rijnland triomfeert op internationaal roeitoernooi

Roeivereniging Rijnland uit Voorschoten heeft dit jaar uitzonderlijk goed gepresteerd op de World Rowing Masters Regatta. Dit is het grootste roeitoernooi ter wereld voor veteranen (wedstrijdroeiers in leeftijdscategorieën vanaf 27 jaar), boord-aan-boord over 1.000 meter, met vier dagen lang elke drie minuten een start. Zo’n 3.200 veteranen uit 45 landen namen dit jaar deel op de roeibaan van Libourne bij Bordeaux. Rijnland won de Club Trophy Award als overall best presterende vereniging.

Succes was er zowel voor de vrouwen als de mannen van Rijnland in diverse boottypes en leeftijdscategorieën. De mannen keerden met 10 overwinningen huiswaarts. De Rijnland vrouwen waren 6 keer de snelste in hun race. In alle races waarin Rijnland deelnam eindigden zij voor in het veld, getuige ook de vele tweede en derde plaatsen die werden behaald. Die resultaten tellen mee voor het clubklassement, maar de medailles worden in de roeisport enkel aan de deelnemers van de winnende boot uitgereikt. De Rijnland-equipe bestond uit 36 roei(st)ers, waarvan er 23 één of meerdere medailles wist te winnen in de skiff en meermansboot.

De behaalde resultaten zijn een weerspiegeling van de kracht van de roeivereniging Rijnland in de breedte. De wedstrijdselectie bestaat niet alleen uit oud-studentenwedstrijdroeiers, maar ook uit zij-instromers die vanuit een andere wedstrijdsport overstappen op het roeien in competitief verband. Het sociale en gezonde karakter van de roeisport zijn de belangrijkste beweegredenen om lid te worden van een roeivereniging. Roeivereniging Rijnland onderscheidt zich door professionele instructie van beginnende roeiers en begeleiding van wedstrijdroeiers door ervaren coaches die de roeiers conditioneel en technisch op hoog niveau brengen. Die aanpak heeft zich dit jaar bewezen, getuige het succes in de World Rowing Masters Regatta.

_{Groot Voorschoten 24-09-2022}

Je roeit vooruit als je terugkijkt

Bij roeien zit je met je rug naar de vaarrichting van de roeiboot. Dit omdat je daarmee kracht kunt uitoefenen met je benen, rug en armen om de boot vooruit te stuwen. Omdat je altijd met de rug in de vaarrichting zit zie je niet waar je heen gaat, maar waar je bent geweest.

Schrijfster en toegewijd roeister Rebecca Solnit gebruikt in haar boek ‘Hope in the Dark’ de roeisport als een metafoor van hoop:

‘Je hebt de blik op het verleden gericht en beweegt je een onbekende toekomst in. Hoop gaat uit van de veronderstelling dat we niet weten wat er gaat gebeuren en dat er bij onzekerheid ruimte is om te handelen. Wanneer je onzekerheid herkent, erken je dat je de uitkomsten misschien kunt beïnvloeden – jij alleen of jij in overleg met enkele tientallen of enkele miljoenen anderen. Hoop is een omarming van het onbekende en het onkenbare en onderscheidt zich van de zekerheid van zowel optimisten als pessimisten. Optimisten denken dat het allemaal wel goed komt zonder onze betrokkenheid. Pessimisten nemen het tegenovergestelde standpunt in. Voor beiden is het een excuus om niet te handelen. Het is de overtuiging dat wat we doen ertoe doet, ook al zijn hoe en wanneer het er toe doet, wie en wat het kan beïnvloeden, niet dingen die we van tevoren kunnen weten. Misschien kennen we ze daarna ook niet, maar ze zijn toch van belang. De geschiedenis zit vol met mensen wier invloed het grootst was nadat ze er niet meer waren.’

Je roeit vooruit als je terugkijkt. Wat is het doel van vooruitkijkend achteruit roeien? Hoop! Het vertellen van de geschiedenis is onderdeel om mensen te helpen naar een onbekende toekomst te bewegen. Hopen is jezelf aan de toekomst overgeven, en die toewijding aan de toekomst maakt het heden leefbaar.

The bigger picture

Tijdens wedstrijden en trainingen nemen we soms een camera mee aan boord. Zo kunnen we achteraf terugkijken, nagenieten en evalueren. De camera wordt bij ongestuurde boten gemonteerd op de achtertaft en bij gestuurde boten gedragen op een hoofdband door de stuurvrouw of -man. Die positie heeft als nadeel dat je niet alle roeiers, de volledige roeibeweging en de omgeving in beeld hebt. Op internet ging op zoek naar een camerastatief voor roeiboten. In mijn zoektocht stuitte ik op de website van Oar Inspired vol innovatieve toepassingen voor de roeisport, zoals sensoren en communicatiehulpmiddelen om roeiprestaties te optimaliseren.

Natuurlijk gaat er iets boven een goede video voor evaluatie van een wedstrijd of een training, maar het kan een uitdaging zijn om de juiste camerapositie en -hoek te vinden. Met de nieuwe camerabevestiging van Oar Inspired kun je een camera in de beste positie plaatsen om alle actie optimaal vast te leggen. Oar Inspired prijst hun roeistatief aan met de slogan: “To be a champion, you have to see the bigger picture.” Ik was meteen overtuigd en bestelde het statief bij de Amerikaanse webshop.

Een week na mijn bestelling ontving ik dit bericht: “Excuses voor de vertraging in de verzending, mijn medewerker die vroeger voor de webwinkel zorgde, is verhuisd en de notificatie e-mails lijken naar zijn oude mailbox te zijn gestuurd, waardoor ik geen bericht heb gekregen van de bestelling. Ik zal ervoor zorgen dat het statief morgen wordt verzonden en ik zal een paar extra’s voor je in het pakket opnemen.” Enkele weken later ontving ik een luxe cassette met de opschrift “Don’t count every stroke. Make every stroke count.” en het statief en bijbehorende onderdelen als inhoud.

Op een mooie herfstmiddag testten we de nieuwe camerapositie uit tijdens onze training in de tweezonder. Met drie krachtige zuignappen wordt het statief bevestigd op de achtertaft van de boot. Dat vereist een vlak oppervlak zoals bij Filippi en Empacher boten het geval is. De camera kan op hoogte worden ingesteld, zodat het ook geschikt is voor opname van het roeien in een vier- of achtmansboot. Een stabilisatiefunctie van de camera is noodzakelijk voor een videoweergave zonder trillingen. Zie hieronder het resultaat van onze videotest.

Hieronder een opname van onze ochtendtraining in de acht.

En hier het beeldverslag van onze race in tweezonder tijdens de Korte Vlietwedstrijd.

In 660 halen naar de finish

Na bijna twee jaar van beperkende maatregelen zijn deze herfst eindelijk weer de eerste roeiwedstrijden gehouden. Dit jaar was er in oktober weer een krachtmeting over 5.250 meter op het Hilversums kanaal voor jong en oud, de Tromp Boat Races. Het is een tijdrace waarin de ploegen kort achter elkaar van start gaan en zo snel mogelijk de finish moeten zien te bereiken. De wedstrijd duurt zo’n tweeëntwintig minuten. Bij een tempo van 30 halen per minuut worden dus ongeveer 660 harde halen gemaakt in de wedstrijd. Tijdens de wedstrijd zijn de roeiers in opperste concentratie om telkens weer een goede haal neer te zetten. Niet iedere haal is perfect. Soms raakt de boot uit balans, bijvoorbeeld door sturen, inhaalmanoeuvre of vogels in de baan. Het is dan zaak om snel te herpakken en te corrigeren om het juiste ritme te hervinden.

Zie onderstaand een beeldverslag van onze race in de 2- in een decor van prachtig roeiwater in het groen en een opkomende herfstzon. Dit zijn de markante punten in de video van onze race:

0.34 We passeren de startlijn

8.01 Zes zwanen belemmeren de doorvaart, maar ze wijken net op tijd aan weerszijde van de boot

15.18 Latere winnaar Phocas passeert

18.30 Onder de tweede brug halen we onze ploeggenoot Daan D’Hoore in zijn skiff in

19.30 Laatste kilometer, we zetten de eindsprint in

22.35 We gaan door de finish en moeten even bijkomen van de inspanning

De uitslagen van de Tromp Boat Races 2012 staan hier

Oude IJssel

Breed vaarwater, beschutte ligging, slingerend verloop, zachte oevers die golven dempen, bezienswaardigheden langs de kant en uitdagende bruggetjes. De rivier Oude IJssel heeft het allemaal en is daardoor het ideale vaarwater voor lange afstandsroeiers. De rivier stroomt door de gemeenten Doetinchem en mondt bij Doesburg uit in de Gelderse IJssel.

Sinds enkele jaren wordt op het 12 kilometer lange traject tussen Doesburg en Doetinchem een roeiwedstrijd georganiseerd voor skiffs en tweemansboten. De start is een paar honderd meter na de stuw in Doesburg ter hoogte van de zendmast. Op het traject passeer je de brug van de provinciale weg, de woonboten met enthousiast aanmoedigend publiek, de brug Hoog Keppel, een windmolen, de lage brug Laag Keppel, het kasteel Laag Keppel, hoogspanningsmasten, de kraan bij de betoncentrale, de Energiebrug, de steiger met bootjes om uiteindelijk te finishen bij de jachthaven van Watersportverenging de Ank.

De Oude IIssel Race was voor ons de eerste roeiwedstrijd na bijna twee jaar van coronabeperkingen. Het was ook een verrassende kennismaking met de Oude IJssel.

Douwtrapchallenge

Binnen onze roeivereniging aan de Vliet kun je het roeien op alle denkbare manieren beoefenen. Je kunt recreatief roeien, toerroeien en wedstrijdroeien op onze binnenwateren en zelfs coastal roeien op zee. In coronatijd is de populariteit van de roeisport enorm toegenomen. Het is een gezonde vorm van lichaamsbeweging die veilig in de buitenlucht wordt uitgeoefend. Helaas zijn er enkele beperkingen aan de roeisport opgelegd. Zo mogen er nog geen toertochten en wedstrijden plaatsvinden. Om dat gemis te compenseren hebben enkele slimmeriken de ‘Virtuele Challenge’ bedacht. Er wordt vooraf een traject aangemaakt in Strava en daarna wordt er een tijdstip afgesproken en startvolgorde voor de challenge. De roeiers zorgen zelf voor de tijdregistratie op basis van een app op hun mobiel, sporthorloge of speedcoach. Na afloop synchroniseren zij die naar de Strava app, die automatisch het klassement opmaakt. De resultaten worden ook gedeeld met de leden van de Challenge Whatsapp groep.

Begin dit jaar roeiden we de afstanden als challenge die gangbaar zijn voor lange afstandswedstrijden, tussen de 4 en 5 km. Daarna volgden challenges op de Vliet ter vervanging van de wedstrijden die normaal in maart op de Amstel worden gehouden: de Heineken vierkamp en de Head of the River. Vervolgens kon de ultieme challenge natuurlijk niet uitblijven: zo snel mogelijk roeiend 20 km afleggen. De lengte werd uiteindelijk ingekort tot 19 km, omdat een langere afstand niet veilig kon worden uitgezet tussen de bruggen op de Vliet. In Strava werd een segment aangemaakt met start vanaf de Blauwe brug in Voorschoten, keerpunten voor de Leidse spoorbrug en molen in Leidschendam met finish vlak voor de vereniging. De starttijd werd bepaald op 6.30 uur om belemmerend scheepvaartverkeer te vermijden.

In de vroege ochtend van 2 mei was het dan zover. De eerste challenge bestond uit midden in de nacht opstaan, omkleden en in het donker naar de vereniging afreizen. De tweede challenge was het roeien van een ongebruikelijk lange wedstrijdafstand. Het is misschien wel goed te vergelijken met het lopen van een marathon. De afstand is te lang om te oefenen in een training, maar tijdens de wedstrijd moet je de eindstreep zien te halen zonder tussentijds in te storten. Als deelnemer in de tweezonder stuurman hebben we twee strategieën overwogen: hard starten, afstand nemen van minder snel geachte boten achter ons en daarna consolideren of rustig starten en de winst in het tweede deel pakken door aan het eind te versnellen. Wij verkozen de tweede optie.

Onze challenge ging kort na vertrek van het vlot van start. De mooie zonsopkomst konden wij helaas niet waarnemen, maar onze boordcamera gelukkig wel. Wij moesten ons concentreren op ritmisch roeien in een tempo van 29 slagen per minuut en vooral geen onnodige krachten verspillen. Bij het keren bij de spoorbrug hadden we al tijd gewonnen op de boten die na ons waren gestart. Bij het rondmaken verloren we weer een deel van onze voorsprong. Bij de Lammebrug verloren we ook de nodige tijd. Ik dacht dat we netjes door het bruggat waren gevaren zonder de riemen in te hoeven trekken, totdat ik plotseling “houden, houden” achter mij hoorde. We hadden het remmingwerk van de brug weten te ontwijken, maar voeren aan de andere kant tegen de wal. Bij het passeren van de vereniging hoorden we het zoemend geluid van een drone. Daarna volgde een lang stuk roeien richting de Salamandermolen in Leidschendam.

Na het rondmaken bij de molen lasten we een korte stop in om bij te tanken. Daarna zetten wij koers richting vereniging. Bij elke haal kwamen wij dichter bij de finish. Af en toe fietste er iemand met ons mee. Aan het eind hadden wij nog wat energie over om aan te zetten voor onze laatste kilometer. Daarna konden we uitdrijven naar het vlot van de vereniging. Even voor acht uur was onze challenge voltooid. Een voor een arriveerden ook de andere deelnemers. Gezellig napraten bij de koffie na afloop is in verband met corona helaas nog niet toegestaan, maar in de appgroep worden ervaringen en beelden gedeeld en brandt de discussie los over een volgende challenge.

Drone opnames: Mignon Goossens

Virtuele Roeiwedstrijden

20 en 21 maart 2021: Heineken 3-kamp challenge (2.500 m en 250 m)

26 maart 2021: Tweehead (8.000 m)

Zon als inspiratiebron

De laatste zonsopkomst is rond 8.50 uur en valt op de laatste dag van dit jaar. De vroegste zonsondergang was 13 december omstreeks 16.30 uur. De kortste dag van het  jaar valt daar middenin, op 21 december. De zon is die dag slechts 7 uur en 40 minuten boven de horizon. In december zijn de zonnige perioden dan ook nog schaars. In de ochtend is het vaak mistig en overdag overwegend bewolkt. In de donkere dagen voor Kerst schijnt de zon gemiddeld anderhalf uur per dag.

Veel daglicht zag ik niet in de laatste maanden van dit jaar. Door de lockdown moest ik verplicht thuis werken. Mijn trainingen draaide ik in de garage op fiets- en roeitrainer. Tussen alle zoomvergaderingen door ging ik af en toe wandelen om toch nog wat te ontspannen in de buitenlucht. Ik miste de roeitrainingen in ploegverband, maar werd gelukkig verblijd met het bericht dat met ingang van 1 december boordroeien in de twee- en vierzonder onder voorwaarden weer werd toegestaan.

Uiteraard pakten wij gelijk weer ons gebruikelijke ritme van vier roeitrainingen per week op. Na de eerste training lagen mijn handen helemaal open. “Doen jullie ook mee aan de challenge?” werd mij bij terugkomst gevraagd. Ik keek naar mijn bebloede handen en schudde van nee. Anderhalve maand niet geroeid en dan na een week meteen vier kilometer in wedstrijdtempo varen? Dat is natuurlijk gekkenwerk. Een paar dagen later dacht ik daar toch weer anders over. Mijn handen deden inmiddels minder pijn en weersvooruitzichten waren goed. Dan kon ik onze tijdrace ook mooi op video vastleggen.

De ochtend van de challenge vertrokken we in ochtendschemer. Het water was spiegelglad met optrekkende ochtendnevel. Langzaam kleurde de horizon geel en rood. We zagen het zachte licht weerkaatsen in het water met langgerekte schaduwen van de golven. Bij het rondmaken was een groot deel van de wolkenpartij fel oranje en goudgeel gekleurd, een beeld dat lang zichtbaar bleef tijdens de race. Het roeien zelf was nog onwennig, schokkerig en instabiel. In het tweede deel ging het tempo omhoog en nam de snelheid toe, maar het belangrijkste wat telt is dat we terug kunnen kijken op een prachtige roeiochtend.

Na het langdurige thuiszitten voelt iedere roeiactiviteit op het water als een feest. Hoogtepunten zijn de zonsopkomst en -ondergang wanneer de zon laag aan de hemel staat. Daardoor gaat het licht over een langere afstand door de atmosfeer. Het blauwe licht wordt meer verstrooid, waardoor het rode licht relatief meer aanwezig is. Het licht is warm, met lange schaduwen en weerkaatsing in het water. Je kunt in de richting van de zon kijken zonder met je ogen te knijpen. Het zijn prachtige fotomomenten en elke dag weer net iets verschillend. Mijn ploeggenoten kennen mijn fascinatie en laten zonder morren lopen om mij de gelegenheid te geven het prachtige spel van licht, lucht en water te fotograferen.

• 

  Verse Eieren, Voorschoten 16 december 2020 16.12 uur

• 

  Waardeiland, Leiden 19 december 2020 8.59 uur

De zon schenkt elke dag twee cadeautjes: één bij zonsopgang en één bij zonsondergang. Het aan ons om die cadeautjes ook daadwerkelijk uit te pakken. ^{[Bron: Tom Kok]}

Ik wens eenieder intieme feestdagen en een gezond 2021!

Metamorfose

In de herfst kun je vanaf het water genieten van prachtige zonsondergangen. Zodra de zon ondergaat gebeurt er iets magisch met de lucht. Het licht wordt zachter en er komen prachtige pastelkleuren tevoorschijn. De hemel krijgt een warme, gelige tot roodachtige gloed, die prachtig weerkaatst in het water. Het gouden uur waarin het spectrum van kleuren verandert is het mooiste moment voor onze roeitraining in de ongestuurde twee op de Vliet tussen Leiden en Leidschendam.

Roeiers bewegen hun boot in achterwaartse richting. Het zicht is tegengesteld aan de vaarrichting. Je ziet het water snel langs de boot stromen, de kolken passeren bij iedere haal en het landschap trekt voorbij. De lucht verandert geleidelijk met een prachtig spel van zon en wolken. Het is een fascinerend continu veranderend uitzicht op lucht en landschap, die weerspiegelen in het water en op de boot. Vanuit mijn perspectief als roeier maakte ik onderstaande video’s van onze trainingen in de week waarin de tweede corona-lockdown inging.

De meeste trainingen varen we richting Leidschendam. We kunnen dat traject wel dromen met herkenningspunten op de wal, voorzien van de namen Baileybrug, Hoge Bruggetje, Knipmolen (zie foto), Verse Eieren en Huis van Jan. Het samenspel van lucht, water en land verveelt nooit. Dit keer hangen er donkere wolken boven de Vliet. Het landschap oogt als een zwart-wit film. Alleen het rode Y-teken op een oplichtende achtersteven toont kleur. Ter hoogte van het Huis van Jan klaart het op en komt er kleur in het landschap.

Bij aankomst in Leidschendam passeren we houtzaagmolen de Salamander. De molen werd in 1777 gebouwd en is nog altijd vol in bedrijf. We ronden ter hoogte van de Petrus en Paulus kerk. De ondergaande zon omlijst het oude centrum van Leidschendam aan de schutsluis, die het verschil in waterpeil tussen Rijnland en Delfland overbrugt. Op de terugweg naar de roeivereniging gaat de zon langzaam onder. Na de Knip treedt de schemer in.

Twee dagen later varen we richting Leiden. Dit traject van de Vliet is vanwege bebouwing beschut tegen wind, maar je moet altijd op je hoede zijn voor tegenliggers bij de bruggen en voor beroepsvaart. De bruggen vormen referentiepunten, met achtereenvolgens de Blauwe Brug, Lammebrug, Spoorbrug, Julius Ceasarbrug en Wilheminabrug. Na het passeren van de Ceasarbrug zien we de brug opengaan. Dat is een teken dat een vrachtschip ons tegemoet vaart. We ronden bij de Leidse Watertoren. Dit imposante rijksmonument met een skelet van gewapend beton werd in 1908 gebouwd om de Leidse bevolking van water te voorzien. Tegenwoordig wordt de toren gebruikt als woning.

Op de terugweg zien we de Ceasarbrug opnieuw opengaan, maar we wachten vergeefs op een tegemoetkomend schip. De brug lijkt speciaal voor ons te zijn geopend, want de brug sluit weer als we passeren. Bij de Lammebrug wacht de binnenvaarder die ons op de heenweg kruiste op een tegemoet varend ongeladen vrachtschip. Op het smalle water kunnen we de binnenvaarder daarna niet meer inhalen, maar gelukkig slaat die het vaarwater van de Korte Vliet in en kunnen we aanzetten. Voorbij restaurant Allemansgeest treedt plots de duisternis in. De hemel kleurt fel blauw. Straatverlichting weerkaatst op het water en de boot.

Een paar uur na die training gingen de maatregelen van de lockdown in. Ploegroeien is voorlopig niet toegestaan. Roeitrainingen in de boot moeten we inruilen voor workouts op de roeimachine in de kelder. Gelukkig hebben we dan nog de video’s die we tijdens het thuisroeien kunnen afspelen om ons de illusie te geven dat we op de Vliet roeien.

Terug naar normaal

Mijn leven als roeier in de veteranenklasse is eigenlijk heel eenvoudig. Het roeiseizoen kent jaarlijks twee hoogtepunten waar wij met ons team naar toe werken: de lange afstandswedstrijden op de Amstel in maart en de World Rowing Masters Regatta in september. In de winter trainen we voor de wedstrijden op de Amstel en in de zomer bereiden we ons voor op de Masters. Onze coach stoomt ons klaar voor de wedstrijden en laat niets aan het toeval over. Toch loopt het ieder jaar toch weer anders dan gepland.

Vorig jaar vielen de lange afstandswedstrijden volledig in het water. De eerste afstanden van de Heineken vierkamp werden nog wel gestart, maar in de barre weersomstandigheden viel nauwelijks nog te roeien. Door het lange wachten bij de start was iedereen voor de wedstrijd onderkoeld. De resterende wedstrijden werden afgelast vanwege harde wind. Dit jaar hoopten we op betere weersomstandigheden. Tijdens de trainingen hadden we al veel wind getrotseerd en de resultaten van de testwedstrijden in de winter waren bemoedigend.

Donderdag 12 maart draaiden we onze laatste training in de acht. De ploeg was er klaar voor en de boot werd afgeriggerd voor transport. Na de training hielden we nog een nabespreking. Voelt iedereen zich veilig om de wedstrijd te starten? Kunnen we de kleedkamer niet beter mijden in verband met besmettingsgevaar? Daags daarop werden alle evenementen verboden. De wedstrijden werden afgelast. Roeien mocht toen nog wel, maar twee dagen later ging de roeivereniging op slot.

Samen in de boot trainen kon niet meer. Daarom draaiden we ons trainingsschema thuis af op de roeiergometer. Een deel van het team deed dat gezamenlijk via Skypecontact. Het sociale aspect van koffie drinken na afloop van iedere training werd vervangen door koffiepraat via Skype en Zoom. Nu we per 1 juli weer mogen roeien, kijk ik nu al uit naar de hoogtepunten in 2021.